O semantyce słów kilka

W świecie webdevu semantyka to dość modne słowo. Tylko co to tak naprawdę jest i do czego służy?

Problem semantyki

Najczęściej słowo to przejawia się w sformułowaniu “znaczniki/elementy semantyczne” lub “nowe znaczniki/elementy semantyczne w HTML5”. Przyznaję, że sam niejednokrotnie używałem tych zwrotów (zwłaszcza pierwszego), niemniej ostatnio staram się ich wystrzegać. A to dlatego, że są mocno nieprecyzyjne.

Warto zwrócić uwagę na różnicę między elementami a znacznikami. W potocznym języku często te dwie nazwy używa się zamiennie, ale nie są one w pełni równoważne. Element oznacza znacznik początkowy (otwierający), znacznik końcowy (zamykający) oraz treść pomiędzy nimi. Z kolei znaczniki są niejako "ogranicznikami" elementu. Infografika na MDN-ie dobrze tłumaczy tę różnicę.

Nie istnieje coś takiego, jak elementy semantyczne. Każdy element w HTML-u jest semantyczny, bo ma określone znaczenie. Nawet ten nieszczęsny div jest semantyczny, bo specyfikacja opisuje jego znaczenie:

The div element has no special meaning at all. It represents its children. It can be used with the class, lang, and title attributes to mark up semantics common to a group of consecutive elements. It can also be used in a dl element, wrapping groups of dt and dd elements.

[Element div nie ma żadnego specjalnego znaczenia. Reprezentuje swoje dzieci. Może być użyty wraz z atrybutami class, lang i title, żeby przekazywać znaczenie (semantykę) typową dla grupy następujących po sobie elementów. Może być też użyty wewnątrz elementu dl, otaczając grupy elementów dt i dd.]

Widzimy tutaj, że definicja znaczenia (semantyki) diva składa się tak naprawdę z dwóch części:

• określenia samego znaczenia,
• zasugerowania sposobów rozszerzenia semantyki diva.

Jeśli chodzi o samo znaczenie, to… div nic nie znaczy sam w sobie. Nie ukrywam, że nie jest to specjalnie intuicyjnie i zapewne to spowodowało powstanie sformułowania “znacznik semantyczny”. Ale równocześnie specyfikacja podaje sposób na dodanie do diva konkretnego znaczenia. I tutaj pojawia się kolejny problem: ta dodatkowa semantyka nie jest przeznaczona dla użytkowników.

Podsumowując: div jest elementem semantycznym, ponieważ ma znaczenie: nic nie znaczy, ale równocześnie może coś znaczyć, niemniej nie w sposób istotny dla użytkownika.

Spróbujmy jednak połapać się w tym galimatiasie!

Definicja semantyki

Semantyka elementu to jego znaczenie.

I to w sumie tyle. Mówiąc o semantycznym HTML-u, mówimy o HTML-u, który znaczy to, co chcemy, żeby znaczył. Zatem dobieramy odpowiednie elementy. Jeśli coś jest nagłówkiem, używamy h1–h6, jeśli coś jest linkiem, używamy a, jeśli coś jest po prostu kontenerem na inne elementy, używamy div itd.

Dla celów praktycznych można jednak tę definicję nieco rozszerzyć: semantyka elementu to jego znaczenie opisane w specyfikacji. Innymi słowy: źródłem semantyki jest specyfikacja HTML. Zresztą jest to napisane w niej wprost:

Elements, attributes, and attribute values in HTML are defined (by this specification) to have certain meanings (semantics). For example, the ol element represents an ordered list, and the lang attribute represents the language of the content.

[Elementy, atrybuty i wartości atrybutów w HTML-u są zdefiniowane (przez tę specyfikację) jako posiadające konkretne znaczenia (semantykę). Na przykład element ol reprezentuje listę uporządkowaną, a atrybut [lang] reprezentuje język treści.]

Specyfikacja też wyraźnie zaznacza, w którym miejscu znajduje się dokładny opis znaczenia konkretnego elementu:

This is then followed by a description of what the element represents, along with any additional normative conformance criteria that may apply to authors and implementations. Examples are sometimes also included.

[Po tym [pozostałych częściach definicji elementu] następuje opis, co reprezentuje dany element, łącznie z dodatkowymi formalnymi wymogami zachowania zgodności z tą specyfikacją, które mogą dotyczyć autorów i implementacji. W niektórych przypadkach są również dostępne przykłady.]

Te definicje elementów znajdują się w rozdziale 4. specyfikacji, The elements of HTML (Elementy HTML-a). Jak widać, w tym rozdziale mamy zarówno elementy o mocno określonym znaczeniu (nagłówki, data, details), jak i te, które specjalnie nic nie znaczą (div, span, template).

Stąd też div ma znaczenie – ponieważ jego opis znajduje się w specyfikacji HTML. Żeby wiedzieć, że div nic nie znaczy, trzeba się tego dowiedzieć ze specyfikacji. Choć brzmi to pokrętnie, to osobiście dla mnie ta sytuacja jest bardzo podobna do tego, w jaki sposób funkcjonuje zero. To liczba, która oznacza… nic. Jak się doda 0 do dowolnego działania, wynik się nie zmieni. A mimo to zero bywa przydatne – właśnie dlatego, że nic nie robi. Dokładnie tak samo jest z divem.

Problemy językoznawcze

Taka jeszcze dygresja na koniec definiowania semantyki. Za to, że po polsku słowa “semantyka” i “znaczenie” są traktowane całkowicie osobno, wprowadzając tym samym pewne nieścisłości terminologiczne, obwiniłbym różnice, jakie istnieją między językiem angielskim i polskim. W angielskim semantyka oznacza zarówno naukę o znaczeniu slów, jak i samo ich znaczenie. W polskim semantyka oznacza już tylko naukę.

Niemniej nawet mimo tej różnicy (a może właśnie dzięki niej) sformułowania typu “znaczenie semantyczne” czy “znaczniki semantyczne” są tym bardziej niezrozumiałe. Dlatego uważam, że mówiąc o semantyce elementów, należy pamiętać, że chodzi nam o nic innego, jak o znaczenie elementów. Być może byłoby o wiele lepiej, gdybyśmy po polsku używali właśnie takiego sformułowania, zamiast hermetycznej semantyki. Ale ten okręt już odpłynął…

Trzy poziomy semantyki

Rozprawiliśmy się już z pierwszą częścią definicji elementu div. Zostaje jednak jeszcze druga, w której to nic nieznaczący div zdobywa znaczenie, ale wciąż nic nie znaczy… Nielogiczne? Bynajmniej, ponieważ trzeba zauważyć, że elementy mają tak naprawdę trzy poziomy semantyki (znaczenia):

• formalny, opisany w specyfikacji i przeznaczony dla użytkowników,
• formalny, którego infrastruktura jest opisana w specyfikacjach, a który przeznaczony jest dla przeglądarek i innych programów,
• nieformalny, oparty na konwencjach częściowo opisanych w specyfikacji i przeznaczony dla webdeveloperów.

Dla użytkowników

To najbardziej oczywisty poziom znaczenia elementów i ten, o którym dotąd najwięcej mówiliśmy. Dzięki doborze odpowiednich elementów mamy pewność, że każdy użytkownik Sieci zrozumie to, co chcemy przekazać – i to nawet, gdyby na naszej stronie nie zadziałał JS czy nawet CSS. Przeglądarki domyślnie prezentują określone elementy w konkretny sposób, np. nagłówki mają większy rozmiar i są pogrubione, linki są niebieskie i podkreślone, przyciski mają charakterystyczny kształt i kolor itd.

Co więcej, poszczególne elementy często powiązane są z konkretnymi, natywnymi zachowaniami. Weźmy znów taki przycisk: nie dość, że użytkownik bez problemu zrozumie, że ma do czynienia z przyciskiem, to dodatkowo będzie mógł go prosto obsłużyć z poziomu klawiatury. To samo dotyczy linków czy np. details. Znaczenie elementów jest wprost powiązane z tym, jak się zachowują i tym, jak użytkownicy oczekują, że dane elementy będą się zachowywać. Dlatego nie warto psuć tego, co Po Prostu Działa™.

Dla przeglądarek i innych programów

Jednak z HTML-a korzystają nie tylko użytkownicy, ale także programy. Najprostszym przykładem może być przeglądarka, która może udostępnić użytkownikowi dodatkowe funkcje, dzięki temu, że strona jest stworzona przy pomocy poprawnie dobranych elementów. Jedną z takich funkcji jest tzw. reader view (ang. tryb poprawionej czytelności), który wycina wszystkie dodatkowe elementy strony i zostawia samą treść, ostylowaną w sposób ułatwiający czytanie. W jaki sposób przeglądarka odnajduje treść? Przy pomocy odpowiednich elementów, takich jak main czy article.

Niemniej czasami trzeba przekazać programom dodatkowe informacje. Można to zrobić przy pomocy atrybutów, takich jak [class], [data-*] czy [lang], elementów, takich jak link czy meta, albo całych dodatkowych mechanizmów, takich jak mikrodane, JSON-LD, RDFa, ARIA czy manifest aplikacji sieciowej. Te wszystkie sposoby nie są do końca opisane w specyfikacjach. Specyfikacje zawierają jedynie opis, jak takie mechanizmy działają i jak je implementować, natomiast to, co mają przekazywać, zależy już w pełni od tego, jak zostaną użyte. Myślę, że dobrą analogią będzie książka kucharska. Przepis pokazuje nam, jak zrobić suflet, ale to, co z tego sufletu wyjdzie, zależy już wyłącznie od nas. I dokładnie tak jest w tym wypadku: specyfikacja jest przepisem, a to, jak tych rzeczy użyjemy, to nasz suflet.

Dla webdeveloperów

No i HTML-a używają w końcu także i webdeveloperzy. W sumie to dość oczywiste: jak inaczej mieliby robić strony internetowe? Niemniej “czysty” HTML może być dość trudny do szybkiego ogarnięcia i utrzymania. Trzeba przyznać, że ul.menu od razu mówi, do czego służy dany element, podczas gdy ul pozwala nam dowiedzieć się jedynie tego, że to jakaś lista. I to jest właśnie ostatni poziom semantyki, oparty na konwencjach, które różnią się między poszczególnymi projektami i które znaczą coś tylko dla osób pracujących z kodem. To po prostu semantyka pozwalająca na organizację i utrzymanie kodu strony internetowej.

Do tego poziomu semantyki zaliczyć też trzeba wszelkiego rodzaju metodyki, takie jak choćby BEM. Z perspektywy HTML-a warstwa BEM jest właśnie tym: dodatkowym znaczeniem, przeznaczonym dla webdeveloperów.

Rozszerzanie semantyki

Opis poszczególnych poziomów semantyki pokazuje, że podstawowe znaczenie każdego elementu można rozszerzać (a wręcz, do pewnego stopnia, zmienić) na wiele różnych sposobów, co daje wiele różnych rezultatów. Weźmy na tapet nagłówek h2:

<h2>Comandeer</h2>

Ot, zwykły nagłówek. Ale dodajmy do niego odpowiednią klasę, żeby zaznaczyć, że to nagłówek sekcji:

<h2 class="section__heading">Comandeer</h2>

Chcielibyśmy także poinformować cały świat, że ta konkretna sekcja jest o pewnej osobie, a nagłówek zawiera jej imię. W tym celu użyjemy RDFa (będziemy musieli także zmienić nieco samą sekcję):

<section class="section" vocab="http://schema.org" typeof="Person">
	<h2 class="section__heading" property="name">Comandeer</h2>
</section>

Tym sposobem nasz nagłówek przekazuje informacje z wszystkich wymienionych wyżej poziomów semantyki:

• na najbardziej podstawowym poziomie to wciąż nagłówek, dzięki czemu użytkownik wie, że zaczyna się nowa sekcja,
• dzięki RDFa wyszukiwarki internetowe i inne programy wiedzą, że to sekcja o osobie, która nazywa się “Comandeer”,
• dzięki klasie webdeveloperzy wiedzą, że to nagłówek sekcji.

W podobny sposób można rozszerzać znaczenie praktycznie każdego elementu HTML.

Semantyka a dostępność

Ok, teoria teorią, ale czy ma to faktyczne przełożenie na cokolwiek? Jak najbardziej. Najprościej wykazać to, pokazując, jak semantyka wpływa na dostępność. Robiłem to już zresztą wcześniej, np. w artykule o nagłówkach czy artykule o przyciskach w React Native.

W skrócie: każdy element HTML jest prezentowany w określony sposób w drzewku dostępności. To, jak dokładnie, wynika z jego domyślnej roli ARIA. Bardzo prosto to pokazać na przykładzie np. nagłówka i podrabianego nagłówka:

<style>
.heading {
    all: unset;
	display: block;
	font-size: 2em;
	line-height: 2;
	font-weight: bold;
}
</style>
<h1 class="heading">Nagłówek</h1>
<span class="heading">Nagłówek</span>

Z punktu widzenia użytkownika, który posługuje się wizualną przeglądarką, obydwa elementy wyglądają tak samo i mogą pełnić role nagłówka. Ale gdy z jakiegoś powodu nie doczyta się CSS (bo np. padnie CDN), drugi z elementów przestanie pełnić swoją rolę. Dodatkowo w drzewku dostępności te obydwa elementy są prezentowane zupełnie inaczej:

To oznacza, że np. użytkownicy czytników ekranowych nie będą w stanie wykorzystać drugiego z elementów do nawigacji po stronie, a przeglądarka lub inny program nie będzie w stanie wygenerować poprawnego spisu treści dla takiej strony.

Teoretycznie można to naprawić nadając elementowi span odpowiednią rolę przy pomocy ARIA ([role=heading]), ale to nie rozwiązuje wszystkich problemów. Pomijając już problem z CSS-em (który, faktycznie, nie jest najczęstszy), to jaką mamy pewność, że np. Google traktuje span[role=heading] tak samo jak h1? Nie bez powodu pierwsza zasada ARIA brzmi: nie używaj ARIA, jeśli istnieje natywny element HTML robiący daną rzecz.

Semantyka a SEO

A jak już jesteśmy przy Google, to warto wspomnieć o tym, w jaki sposób wykorzystuje dodatkowe informacje semantyczne, przekazywane przy pomocy RDFa czy JSON-LD. Dzięki nim możemy do pewnego stopnia wpływać na to, jak prezentowana będzie nasza strona w wynikach wyszukiwania. Najprostszym przykładem może być dodanie gwiazdek z oceną przy wyszukiwaniu produktu:

Tego typu gwiazdki można dodać przy pomocy odpowiedniego typu danych Schema.org. Samo Schema.org to wspólna inicjatywa Google, Microsoftu (Binga), Yahoo i Yandexu, która dostarcza wspólnego dla tych wyszukiwarek sposobu oznaczania dodatkowej semantyki. Dzięki temu wyszukiwarki te mogą w prosty sposób odczytywać różne dodatkowe informacje, jak m.in. oceny produktów czy ich ceny. Ot, taka namiastka Web 3.0.

---

Mam nadzieję, że ten krótki artykuł rozwiewa nieco wątpliwości, jakie przez lata narosły wokół semantyki, oraz pokazuje, dlaczego jest ona istotna – i to nie tylko ze względu na dostępność. A teraz przepraszam, bo widzę kilka źle użytych divów…